Kill Your darlings is het advies aan elke schrijver. En terecht! De stukjes waar je het meest trots op bent, zijn over het algemeen de stukjes die alleen maar demonstreren dat je iets van een onderwerp afweet. En dat interesseert de lezer natuurlijk helemaal niets. Deze stukjes halen meestal ook de vaart uit het verhaal. En dat interesseert de lezer natuurlijk een heleboel! Dus weg ermee!

Zo af en toe toon ik de stukjes die het boek niet gehaald hebben. Vandaag oninteressante achtergrondinformatie over politiesystemen… Een hoofdrolspeler uit het boek is op een Plaats Delict in gesprek met een forensisch sporenverzamelaar.

‘Dikke schakelketting met solide slot. Doorgeknipt met een betonschaar. Moet een zwaar en professioneel ding geweest zijn,’ sprak hij. ‘De schaar is nergens te vinden maar het barst hier van de sporen en wij hebben sinds deze week onze nieuwe Havank… Dus wie weet. Ik ben in elk geval benieuwd, maar reken niet op een doorbraak hoor. Er zit waarschijnlijk niets bruikbaars tussen.’
‘Havank nieuw? Die vingerafdrukkendatabase hebben jullie toch al jaren?’ Vroeg John aan zijn collega in het wit.
‘Jij moet de interne memo’s eens een keertje lezen. De Havank waar jij het over hebt kwam inderdaad al uit 1989. Maar die had alleen maar vingerafdrukken. Deze nieuwe heeft bijvoorbeeld ook handpalmen. Bovendien alles in duizend pixels per inch resolutie. De kans dat er nou nog iemand doorheen glipt die we al kennen, is echt minimaal.’
‘Zal wel weer een hoop centjes hebben gekost,’ plaagde John zijn collega.
‘Iets meer dan 22 miljoen euro. Maar als je nagaat dat er ruim 30 miljoen vingerafdrukken en handpalmen inzitten, dan is dat dus nog geen eurootje per identificatie. Geen geld dus. Zeker niet in vergelijking met dat exorbitante salaris van jou…’
‘Ja, ja, vind jij nou eerst maar eens iemand in die database van je die iets met de dood van mevrouw Van Ruysdael te maken heeft. Dan spreken we daarna wel weer verder.’

Het Amazoneverbond is beter af zonder deze darling.

Na het lezen van Het Amazoneverbond gebeurt het nog wel eens dat mensen willen weten of het een waargebeurd verhaal is. Mijn antwoord is dan altijd dat alles in het boek echt is en bestaat, maar dat ik het verhaal heb verzonnen. De standaardreactie daarop is natuurlijk: “daar schiet ik lekker wat mee op!”

Dus om u alvast wat verder te helpen, zal ik wat scenes uit het boek verifieerbaar voor u maken. Ik toon u met andere woorden waar wat gebeurt. Dit keer de crimescene waar Het Amazoneverbond mee opent. Even wat citaten en de foto’s die daar bij horen:

Bij de toegangsdeur tot de bouwplaats waren mannen in witte pakken bezig met het verzamelen van sporen. John bleef op veilige afstand en zorgde ervoor dat hij niets aanraakte. Een van de maanmannetjes kwam naar hem toe.
‘Dikke schakelketting met solide slot, doorgeknipt met een betonschaar, moet een zwaar en professioneel ding geweest zijn,’ sprak hij. ‘De schaar is nergens te vinden maar het barst hier van de sporen. Hier bij de deur alleen al zitten tientallen afdrukken. Waarschijnlijk voornamelijk van bouwvakkers die vanochtend deze deur hebben gebruikt om binnen te komen.’
‘Verder nog iets?’
‘Urinesporen van uitgaanspubliek dat dit donkere hoekje heeft gebruikt om bier te lozen vannacht. Het is hier gewoon een openbaar toilet, man! Maar goed, we zullen de afdrukken natuurlijk allemaal verzamelen en beoordelen. De urine jagen we wel door de DNA-database. Vanmiddag heb je een rapportje in je mail. Gezien het slachtoffer is er haast bij, neem ik aan?’

‘Oké, mijnheer Harthout. Dank u wel zover. Ik stuur zo iemand bij u langs om de beelden van de beveiligingscamera’s op te halen. Wilt u mij bellen als u nog iets te binnen schiet? Dat zou ons enorm helpen. Hier heeft u mijn kaartje.’
De uitvoerder pakte het visitekaartje aan en liep terug naar de bouwkeet terwijl hij over zijn schouder riep: ‘Die groene bouwkeet, tweede verdieping. Daar kun je me vinden.’

Na het lezen van Het Amazoneverbond gebeurt het nog wel eens dat mensen willen weten of het een waargebeurd verhaal is. Mijn antwoord is dan altijd dat alles in het boek echt is en bestaat, maar dat ik het verhaal heb verzonnen. De standaardreactie daarop is natuurlijk: “daar schiet ik lekker wat mee op!”

Dus om u alvast wat verder te helpen, zal ik wat scenes uit het boek verifieerbaar voor u maken. Ik toon u met andere woorden waar wat gebeurt. Een safehouse in Zuid-Frankrijk, dat overigens niet al te veilig blijkt te zijn, speelt een grote rol in Het Amazoneverbond. Even een citaat uit het boek waarin ik beschrijf hoe het eruit ziet:

Mas Cavard was gebouwd om een grote binnenplaats waar alleen nog twee eeuwenoude moerbeibomen herinnerden aan de tijd dat er zijderupsen werden gekweekt. Aan één kant van de binnenplaats stond het hoofdgebouw, dat met zijn 1200 vierkante meter vloeroppervlak en Toscaans aandoende bogengalerij majestueus het uitzicht vanuit het dal domineerde. De twee zijkanten werden afgesloten door schuren, een oranjerie en een drie meter hoge toegangspoort. Een één meter hoge muur met daar bovenop zuilen waartussen een gietijzeren hekwerk was gemonteerd dat dienst deed om immense rozenstruiken te ondersteunen maakte de binnenplaats aan de vierde kant dicht. Het zag er allemaal liefelijk uit, maar het was tegelijk een schier onneembare vesting.

Gezicht op het dal vanaf de bogengallerij in het hoofdgebouw. Links ziet u een stukje van de schuren en de toegangspoort met de drie meter hoge stalen deur.

 
 
 

Gezicht op de binnenplaats vanaf de bogengallerij. Een van de moerbeibomen is gedeeltelijk te zien, net als het hekwerk en de rozenstruiken aan de achterkant.

 
 
 

Vanaf de binnenplaats ziet u hier een deel van het hoofdgebouw met de bogengallerij. Links ziet u ook weer de toegangspoort met de stalen deur.

 
 
 

Na het lezen van Het Amazoneverbond gebeurt het nog wel eens dat mensen willen weten of het een waargebeurd verhaal is. Mijn antwoord is dan altijd dat alles in het boek echt is en bestaat, maar dat ik het verhaal heb verzonnen. De standaardreactie daarop is natuurlijk: “daar schiet ik lekker wat mee op!”

Dus om u alvast wat verder te helpen, zal ik wat scenes uit het boek verifieerbaar voor u maken. Ik toon u met andere woorden waar wat gebeurt. Om te beginnen zal de presentatie van Het Amazoneverbond op 17 mei aanstaande plaatsvinden in Restaurant Brocante. Even een citaat uit een gesprek tussen twee hoofdpersonen in het boek:

‘Maar nu even over jou. Trek je het een beetje? Je ziet er namelijk bepaald niet vrolijk uit, vriend.’
‘En bedankt hè. Maar je weet hoe het gaat. Zeven magere jaren en zeven vette jaren.’
‘Dat zeggen ze ja. Maar heb je het idee dat die zeven magere jaren nu achter de rug zijn?’
‘Ja, dat dacht ik. Bleken het de vette jaren te zijn geweest!’
‘Hahahaha! Wat een hel. Hahaha. Goeie!’
‘Grapje van Rudolf de Boeljee. Waar je trouwens de groeten van moet hebben. Bij deze.’
‘Rudi! Waar ben je die tegengekomen?’
‘In Brocante. Is het meest populaire restaurant in de verre omtrek tegenwoordig. Sinds Rudi terug is uit het buitenland, werkt hij daar in de bediening. Net als Mark, Yvonne, en zo ongeveer iedereen uit onze jeugd. Amanda werkt er trouwens ook.’
‘Amanda? Je dochter Amanda bedoel je, neem ik aan.’
‘Ja.’
‘Sjeezus, we worden oud man.’

Ik kan u dit nu rustig vertellen omdat we eerder deze week op Schiphol afscheid hebben genomen van Amanda. Ze is geëmigreerd naar een geheime bestemming, en buiten bereik van Amazone. Rudolf de Boeljee werkt trouwens wel nog steeds in Brocante, net als Mark en Yvonne. Wellicht dat u ze ontmoet de 17e!

Brocante
Driebergsestraatweg 54
3941 ZX Doorn
Telefoon: 0343 – 515 098

Als u van plan bent om een verhaal te schrijven met een vrouwelijke hoofdpersoon, bent u eigenlijk maar in staat om 4 soorten vrouwen te beschrijven, volgens Helen Jacey in haar “The Woman in the Story” (http://www.bol.com/nl/p/the-woman-in-the-story/1001004009896583/).

Dat heeft alles te maken met de manier waarop u bewust en onbewust over vrouwen denkt. Voor de details verwijs ik graag naar het boek van Helen Jacey. De afgelopen vier woensdagen heb ik steeds 1 type vrouw kort besproken. Daarmee is het kwartet compleet. Maar we hebben de joker nog!

We hebben dus alle soorten vrouwen gehad nu, maar we zijn de – voor mannen – belangrijkste categorie vergeten. Een reden hiervoor is dat dit type vrouw bij vrouwelijke lezers in elk geval niet enorm indruk maakt. Een andere reden is omdat mannen ze nu juist het leukste vinden en ze daarom misschien niet (uitgebreid) besproken worden door Helen Jacey. Gelukkig noemt ze dit type wel: fantasy vrouwelijkheid, of in mannentaal: Lekkere wijven!

Dit type vrouwen blijft tweedimensionaal van karakter (vaak doen ze het wel erg goed in 3D films) en je komt ze het meest tegen in griezelverhalen. Denk aan de bimbo die altijd in haar eentje op onderzoek gaat in een donker bos terwijl de weerwolven in elke richting aan het loeien zijn en iedere idioot kan verzinnen dat het geen goed idee is om er in je eentje op uit te gaan. Of denk aan de Bond-babes uit de James Bond verhalen.

Deze vrouwen zijn alleen maar jong en mooi. Ze mogen kiezen uit de rol van slachtoffer of verrader. En hun enige reden van bestaan is gered te worden door een man, of door hem te worden misbruikt. Wonderlijk dat dit type vrouw zo weinig indruk maakt op andere vrouwen…